spowiadam się

 Nareszcie listopad!
Żadnych prac w polu i ogrodzie, żadnego koszenia trawy!
Wreszcie bezkarnie można siedzieć w chałupie i wcześniej się położyć.
Jak to się optyka zmienia, kiedyś listopad był najgorszy, a teraz najlepszy hehe.

To może być szokujący wpis, zależy jak się rozwinę i kiedy małż do domu wróci, bo w samotności bardziej się można w refleksje zapuścić.
On to sobie zawsze robotę znajdzie, nawet w listopadzie, aktualnie coś naprawia, warczy jakimiś maszynami na pół wioski.
I na zumbę się jeszcze wybieram, więc w międzyczasie, między zumbą a powrotem Iksińskiego szarpnę się na autorefleksję.

Spotykam się z pytaniami, czy już się pogodziłam, ze śmiercią babci, to są pytania pełne współczucia i mam problem jak na nie odpowiadać. Bo jak odpowiadam szczerze, to szokuję. Chyba trzeba opracować jakąś dyplomatyczną wersję.

Bo umieranie babci trwało tak długo i było taką gehenną, że kiedy już się sfinalizowało poczułam głównie ulgę. Ale walnąć kogoś odpowiedzią, że w sumie, to ciesze się że babcia umarła, może być nie na miejscu.
Trzeba pamiętać, że każdy patrzy na świat przez swoje okulary i komuś, kto nie przeżył tego co ja z babcią mogę wydać się bezduszna i podła.

Nie tęsknię, nie brakuje mi jej, ciesze się że ją znałam, że współdzieliłam z nią życie w latach jej "świetności", była niezwykła pod wieloma względami, kiedyś się jeszcze o tym rozpiszę.
Taki mam plan, żeby napisać jej życiorys, żeby nam się nie zapomniały szczegóły z tej barwnej historii. Ale najpierw musi mi trauma minąć, musi wyleźć ze mnie cała ta złość jaką na nią mam.

Zamiast żałoby ja mam zespół stresu pourazowego. Babcia tak nas przeczołgała, była tak uparta, niewdzięczna i nieprzejednana w tych ostatnich miesiącach, że na razie przesłania mi to odbiór jej osoby. Wiem, że to tylko nadgryziony demencją zesztywniały mózg, ale te przeżycia i doświadczenia jakie on nam zafundował, są jeszcze nieuleczoną raną.

Ten jej egoizm z ostatnich miesięcy, wzdymał i moje ego, do tego stopnia, że kiedy już umarła i przyjechał zakład pogrzebowy i plastikowa trumna, szumnie zwana kapsułą, nie zmieściła się w drzwiach ganku i panowie wynieśli ciało babci w czarnym worku, w skrytości ducha pomyślałam:
-A dobrze ci tak!

Przyznaje się bez bicia, tak było.
Na szczęście widzę wielowarstwowo, widzę i swoje ego i inne części. Przeżywanie odbywa się na wielu poziomach. Nie karcę siebie za tę złośliwość. Ona wynikła z wielokrotnego przekroczenia moich granic. Oprócz złości zmieściło się też we mnie zrozumienie i dla mnie i dla babci, wszystko z czegoś wynikało. Rozgrzeszam nas :)

Sama się spowiadam, sama rozgrzeszam ;D
W kategorii "zrób to sam" pochwalę się na koniec mandalą. Robiłam ją jeszcze z babcią, zawiśnie na ścianie w kuchni wnuka babci.Teraz robię identyczną, tylko pomarańczową dla przyjaciółki.